leylim,
nicesin gene? beyninde mi, yüreğinde mi, başka bir yerinde mi, nerendeyse o inat yönünü yaratan dokuları öpmek isterim. evrende seni özler, seni isterim. başkaca hiç. ne taktığım, ne de vurulacağım bir nen yok. seni. sade seni.
ben iyiyim. o i...lerden henüz bir haber çıkmadı. beklettiklerine göre, sonu iyi sanırım. iyi olmasa da takmam. her dilediklerini yapsınlar. isterlerse sinirlerimi, etlerimi, kemiklerimi, adımı, sanımı, cımbızlarla tek tek alsınlar. unuttum. korkmayı, sakınmayı. seni alamazlar benden. tılsım bu işte. ayakta, fırtına gibi beni tutan bu.
kalem tutan ellerine kurban olurum. yaz ahmet kuluna iki satırcık.
ha! iş bilen tuttum. tuğla yapıyorum. ekmek çıkıyor. sonbahara -olmazsa ilkbahara- kitabımızı mutlak çıkarıcam. abstrait resimlerini biriktir. desenlerin varsa yitirme. kitabımıza alırız. ne diyon?
kulluğum, divâneliğimle ellerini, gözlerini öperim. öpüyorum ama doyamıyorum. mutluluk ya da cehennem bu galiba. sana doymak, korkunç ahmaklık olur.
hadi gel...
Ahmet arif in sevdiği kadın leyla erbil e yazdığı bir mektup.
Bazı Şairler, kadim olanı aslında hiç eskimeyeni hissettirdiği için belki de bir aşkın hayalini kurdurur. o sahici duyguları özler insan bambaşka zamanlardan.
