Okulda olan bir olay değil ama ilkokul döneminde yasadigim bir anımı paylaşayım. ikinci sınıftaydım sözlük, o kadar fakirdik o kadar fakirdik ki öyle böyle değil anlatamam. O zaman daha köydeydik, annem o yıl bahçeye sebze ekmişti, ama sadece ektiklerinden kabaklar büyüdü diğer sebzeler hep kurudu.vefalı annem iyiki de ekmişti o kabakları yemin ediyorum sözlük o yıl kış gelinceye kadar kabak yedik, öyle böyle değil, her öğün kabak yemeği yiyorduk, sabah öğle akşam.
bir gün salak gibi öğlen tatilinde arkadaşımı getirmiştim eve mal gibi, kız da biraz zengindi sınıfta herkes tahta kalem kullanırken o kızın kalemi uçlu kalemdi, bizde silgi yok kızın silgisinin içinden ışıklar çıkıyor, herkese hava atıyor falan neyse yahu adama demezlermi senin evinde kabağın üzerine döküp yemek için iki kaşık yoğurt yok sen gidip elin veletlerini yemeğe getiriyorsun. neyse annem o yılın klasiği kabak yemegini ısıtıp getirdi yine sofraya o zaman ben bağırmıştım anneme yine mi kabak yahu diye, kurban olduğum annem hiçbirşey söylememişti o suskunluğu içime öyle oturdu ki sözlük anlatamam, keşke dilim lâl olsaydı da annemi kırmasaydım. işte böyle.
