ben daha 4 5 yaşlarındayken annemle işe giderdim. döner satan dükkanın önünden geçerken canım döner istemiş ve ağlamışım. annemde bana güzelce anlatmış durumumuzu ve vazgeçmişim isteğimden. annem sağ olsun bana hep yetişkinim gibi anlatırdı her şeyi. hiç kandırmazdı beni. bende anlardım zaten çocukta olsam. bu konuşmaları duyan ve bana acıyan döneri kesen adam bana seslenmiş;
-ufaklık gel döner veriyim sana, istermisin?
daha 4 5 yaşında çocuk olan benim cevabım ise;
-paramız yok ki bizim.
Allah'ıma bin şükür şimdi cebimde istemediğim kadar cebimde para var ve her istediğimi alabiliyorum . çocukken yokluk nedir bilirim. aza kanaat ettik şimdi çoğu bulduk şükür ediyoruz.
