her şeyin mükemmel olduğunun göstergesi idi bir zamanlar, tanrı onu özene bezene yaratmıştı ve sanki o gülümseme sadece ona yakışıyordu. başka kimsenin değil de sadece onun gülümsemesine muhtaç kalıyordu insan.
sonra sevgilinin gülümsemesi, eski sevgilinin gülümsemesi haline dönüştü, sonra o gülümsemeyi şimdi başkalarına gösterdiğini düşündüm, artık benle değil de başkalarıyla güldüğü düşündüm, bir zamanlar benim için dünyadaki en güzel gülümsemenin sahibi olan, sırf o dudakların gülümseme halini alabilmesi için karşısında palyaçoluklar yaptığım sevgilinin o gülüşünün artık benim için olmadığını düşününce artık sadece sıradan bir gülümseme olduğunu hatta ve belki de itici olduğunu anladım.
