sonbahar, en yorgun donemidir bir yilin. hani su yeni yildaki gordugumuz yasli dede varya onun saclarina sonbaharda ak duser, sonbaharda huzune birakir ruhunu.
dunya kendi kendine sonbaharda sorar "napiyorum ben, bunca zamandir nedir bu acelem" der ve sonra biraz yavaslar, sonbahar acilari bu yuzden hic bitmiyecekmis gibi gelir insana. daha sonra rengi degisir doganin doker yapraklarni agaclar.
kader ise ne dunyayi kirmak ister ne de omrunun sonuna gelmis yili, uzulur olumu dusunur, onun ici acir bizimkini de acitir. ne karsi koyabiliriz ne de bir itiraz edebiliriz.
bahar yeniden gelicektir bunun umududur icimizdeki belki 2. bahar ama askin her turlusu baharda calmaz mi kapiyi...
