Yalnızlaşmadır, kendine yabancılaşmadır efendim. Çoğu zaman o kadar sinirlenirim ki televizyona, evdekilere kızmakla sitem etmek arasında bir tavırla kapatın şu televizyonun sesini der sohbete başlarım. Sohbetin en güzel yerinde beklenen sahnenin gelmesiyle açılan televizyon veya çalan telefon beni çıldırtır. insaf artık kardeşim, insaf... Beş yaşlarında iki yeğenim var. Dünyayı talan ediyorlar durmuyorlar anne babaları kızsalar da, ellerine telefon verdin miydi çocuk bir oturuyor pir oturuyor iki saat. Bizim zamanımızda bir örümcek adamın çıkması yetiyordu televizyonda. Veya öyle böyle bir oyuncakla saatlerce şuursuzca ve amaçsızca uğraşırdık. Şimdikiler öyle mi efendim? Çocuk gelir gelmez bilgisayara göz dikiyor. 72 yaşındaki anneannemin bile Tom Cat ile uğraştığı şu günlerde, artık yaşlıların ayfonlarıyla uğraşan çocuklara gel yavrum seni yolun karşısına geçireyim de araba çarpmasın demesi yakındır gibime geliyor.
Nitekim bakarsanız bir mekâna birbirine hasret kalmış arkadaşlar bile ilk beş dakika birbirleriyle uğraşıyor ondan sonra telefonlar ellere... Bazen böyle bir yerde başınızı kaldırdığınızda görürsünüz bu durumu, bir masada beş kişi, beş kişi de telefonda uğraşıyor. Evde kalaydın?
