sınırlarını sadece istanbul, izmir, ankara diye bildiğimiz vatanımız mı?
hiç bu şehirlerin 100 km dışında neler yaşanıyor diye merak ediyormuyuz? yoksa sadece ben kendime bakarım başkası ne yapar düşünmem tarzında mı yaklaşıyoruz?
ülkemiz için yapıcaklarımız çok ama biraz şehirlerden uzaklaştığımız da köylerede bariz bir sefilik var. okul yok! hadi okul var öğretmen yok, öğretmen var güvenlik yok, güvenlik var yol yok, aşk yok, yok allah yok. bu kadar sefil olan bir yere sen gidiyorsun teknoliji koyuyorsun televizyon birde anten veriyorsun değmeyin köylünün keyfine. istanbulu izliyor gece alemlerini görüyor, izmiri gösteriyorsun çeşmedeki eğlenceyi gösteriyorsun edisinin düdüsü. sonra bu köylü ''ben de büyük şehre gitsem bende para kazanırım orada iş imkanı var'' diyor topluyor tası tabağı vuruyor büyük şehirlerin yoluna sonrasında nemi oluyor!
bu adam gece kondu yapıp varoş diye tabir ettiğimiz semtleri yaratıyor, bu adam burada kaba konuşuyor, sokak ortasında bağdaş kurup oturuyor, orasını burasını kaşıyor çünkü doğal bu adam kimseye kendini beğendirme çabası yok! ve kıro damgasını yiyor alnının tam ortasına.
ne oluyor iş yok yiyecek aş yok sefillik var. çarpık yapılaşma, gecekondular yıkılıyor herşeyleri ellerinden alınıyor geldikleri sefillikle ortada bırakılıyor. haydi ne diyoruz ''büyük şehir senin neyine geldiğin gibi evine geri dön lan!''
bu adamlar bunları hakediyor mu? neden geldikleri yerlerde iş imkanları yok? neden gereken değerler verilmiyor? neden sağlıksızlar? neden neden?
işte burası benim türkiye'm. ''ben kendi karnımı doyururum yada cebimi başkasının derdi beni mi gerdi'' mantığında yaşadığımız üç tarafı denizle çevrili asya ile avrupa yı birbirine bağlayan güzel ülkem işte benim türkiye'm.
