en büyük korkularımdan biri...çevremde tanıdığım büyük çoğunluğun gerçekleştirdiği evlilik türü...
hayır...gidip bir adamla parası, statüsü ya da düzenli güzel bir işi olduğu için evlenmem. zaten kişiliğime, karakterime göre değil. kendimde bunlar eksik değil ki başkasında aramak durumunda kalayım...bir tamamlayıcıya ihtiyacım yok.
beni asıl korkutan şu...arada "çok da" bir duygu olmadan "ben de memurum, o da memur" "ikimiz de aynı kazanıyoruz" "çalışma saatlerimiz birbirine yakın" "hafta sonu da tatil" "işte kafa yapılarımız birbirine uygun" "aileler de çok iyi anlaştı" "hem aynı şehirdeyiz, ailemden de uzak kalmam, çocuk olunca onlar da yardım eder" gibi böyle silsileler eşliğinde evlenmek...
tabi ki evleneceğim kişide yukarıda sıraladıklarım olabilir.
ama asıl anlatmak istediğim şu...buluşmaya giderken kalbim pırpır atsın. onu göreceğim diye kalbim yerinde duramasın. gözlerim parıldasın onun yanında. mesela ev eşyalarını seçerken heyecanlanayım. davetiyeyi elime aldığımda mutlu olayım. ve yukarıda sıraladıklarım gelecekse de sonrasında gelsin...
beni seven kişi bana aşık olan kişi de yukarıda sıraladıklarımı düşünmesin. beni başkasına anlatırken ismimi söylesin önce...işimi, memleketimi sonradan söylesin.
"görev" gibi olmasın evlilik benim için...aşk evliliği yapmak istiyorum sonucu ne olursa olsun...
