sorulması dahi saçma olan soru.
unutmayıp ne yapacaktı insanlar? ya da şöyle soralım, soma gerçekten umrunda oldu mu insanların?
iktidara öfke kusma, iyi insan olma isteğini kısa süreli olsa da tatmin etme, bir yerlere ait olma gibi ihtiyaçlar giderildi soma üzerinden. farklı bir şekilde sonuçlanması mümkün değildi.
nasıl olsun ki?
ne demesini bekliyorduk ki uluslararası bir firmada çalışan beyaz yakalı tolga bey'in? ne yapabilirdi ki "helâl ekmek parası. rahat uyu" yazması dışında? o madenin patronu aynı zamanda onun da patronuydu. o madenin sahib insanları toprağın bilmem kaç metre altına, üç kuruşa çalıştırmasa kendisi klimalı ofisinde öğle yemeğinde ne yiyeceğinin hayalini kurabilir miydi?
ne yapmasını bekliyorduk iktisat öğrencisi ece adıgüzel'in? ne istiyor ece? daha çok kazanmak, daha şık giyinmek istemiyor mu? ece ve daha nice, işçi, memur, küçük esnaf ile uğraşmak istemeyip bir üst kata, ensesi kalın olanlarla kredi işlemlerinin yapıldığı yere atmak istemiyor mu kapağı kendisini gişeden kurtarıp?
kahramanlık mı bekliyoruz facebook listemizdeki eski edebiyat hocamızdan? güldürmeyin. öğrencilerini "sanayiye adam lazım", "anca çöpçü olursunuz" diyerek eğittiğini zanneden sefillerin "trende uymalarını" içlerinde insanlık var olarak algılamayın.
hâsıl ı kelâm soma unutulmadı. çünkü farkına bile varılmadı orada ne olduğunun. belki farkına varılmak istenmedi. belki birilerinin göğü delen rezidanslarda lüks içinde yaşaması için, yaşayamasa da bir gün bunu elde edebilme umudunu sürdürmesi için diğerlerinin yerin yüzlerce metre altında, en kötü koşullarda çalışması gerektiğinin farkındaydı herkes.
bu farkındalık rahatsızlık verdi insanlara belki de. bu işte dahlinin olduğu düşüncesi ve hatta gerçeği. öyle ya onlar orada ölmese ne ece zara'da dingin bir müzik eşliğinde kıyafet seçebilirdi ne tolga her yıl yeni bir telefona binlerce lira yığabilirdi... ama sıkıntıya gerek kalmadı. sistem insanlara ne kadar iyi kimseler olduklarını kanıtlamaları için de mecralar sundu. sonrası hep facebook, sonrası hep #somadaolumvar.
