Kavga etmek bir zamanlar en büyük isteğimdi. Kardeşlerimle oturur jackie chan izler film bitince hepimiz birbirimize girerdik. Rocky’den sonra evde süt ve yumurta kalmaz, herkes sütle çiğ yumurta içip deli sikmiş gibi sokağa koşmaya çıkardı. Neyse ben tek başınayken hiç cesur olamadım durduk yere gidip birkaç kişiyi dövemedim. Kavga lafını bile duyunca aklımdan dövüş teknikleri geçer heyecanlanır kavga öncesinde kitlenirdim. Sadece yanımda abim varken bu farklı olurdu. O zamanlar kavga korkulacak bir şey değil eğlence gibi gelirdi. Kaç kişi oldukları önemli değil yanımda abim var sonuçta bizi kim dövebilirdi ki. Ulan lafa nasıl gireceğimi bilemediğimden bu kadar uzattım sadece bir anımı yazmayı düşünüyordum.
Neyse bir gün abimle fırından dönüyoruz. Elimizde sıcacık pideler var, bir tanesini parçalamış yolda giderken bir yandan da kemiriyoruz. Genelde annemin istediğinden bir tane fazla alırdık zaten yolda bir taneyi yeriz diye. canım pide çekti bak. abimle muhabbetimiz şu;
+abi yea şimdi malın biri bize sataşsa ne güzel olurdu değil mi. Macera olur en azından.
-aynen coni şu büyük usta’taki sarhoş dövüşünü denerdim ben de eheheh.
Biz bunları konuştuktan biraz sonra arkadan birinin bağırdığını duyduk “durun lan orada” diye. Biraz iriyarı bizden büyük serseri görünümlü bir tip bize doğru hızlı hızlı geliyor. “sakın kaçmayın lan yakalarım sizi” diyerek gözdağı veriyor bir de. Abimle bir an bakıştık sonra bizi bir gülme tuttu, isteğimiz daha dakika geçmeden gerçekleşmişti. Güldüğümüzü görünce eleman şok oldu, psikopat bunlar diye düşündü heralde. Bir an yavaşladı sonra kaçmayı yediremeyip yanımıza geldi “ne yapıyonuz gençler buralarda mı oturuyorsunuz” diye lafa girdi. Sonra bizi evimize kadar uğurlayıp gitti. Hatırladıkça güldüğüm anılarımdan biridir bu da.
