Her canlının bir gün mutlaka ölümü tadacağını tartışmasız olarak kabul edip bir gün öleceğimizi bilsek bile içimizde sanki hiç ölmeyecekmişiz gibi aptalca bir düşünce var, sanki dünyada ölecek olan en son insan kendimizmiş gibi bir düşünce.
Bugüne kadar yüzlerce cenaze törenine katıldım, yaşı 90 ı geçmiş insanların cenazelerine de katıldım, yaşı benden küçük olanların, akşam beraber oturup çay içtiğim arkadaşımın öğlenleyin cenazesine de katıldım, çoğu zaman belki bir an o musalla taşında ben de olabilirdim diye de düşündüm ama bir yandan da, "ben daha gencim bana bişey olmaz" diye de düşünüp sanki dünyada en son ölecek olan insan benmişim gibi aptalca bir düşünceye de kapıldım.
Ölüm bize çok uzakmış gibi gözüküyor, aptalca bir düşünceyle böyle düşünüyoruz ama aslında insana en yakın olan şey ölümdür.
Düşünsenize işe gitmek için evden çıkıyorsunuz ve aklınızda ölümle ilgili en ufak bir düşünce bile yokken 3 - 5 dakika içerisinde boyut değiştiriyorsunuz.
Ben "dünyada ölecek en son insanmışım"hissiyle yaşarken ve Her gün çok ani ve sürpriz bir şekilde ölen binlerce insan varken, bir gün, belki de yarın o kişilerden biri neden ben
olmayayım.
