" seviyorum" dediğin kişinin ben olmadığımı hissettiğimde telefonu elimden yere fırlattım, sana sayıp sövmek istedim, gitmek istedim, bir daha yazmamak sana.. ama tekrar yazdım işte sana, bir gecede aklıma girdin, çıkmadın. Beni seven kimse olmadı, yaralarıma merhem de olmadı kimse, bana herkes tekmeyi vurup gitti, hep gittiler hayatımdan, ortada kimsesiz bırakıldım, kimseyi bırak sevgisiz bırakıldım, bi çocuğun 11 yaşında öksüz muamelesi görmesi ne kadar acıysa o kadar kötüydü artık bu saatten sonra birilerini kaybedişim. Ve sen bugün, kurumaya yeni başlayan yarama tırnaklarını geçirdin. Sevdiğin bi adamı anlattın bana, tamam beni sevmeyip başkasını sevdiğin için sana kızamam ama, aç bir çocuğun önünde üzerine salça sürülmüş ekmek yedin. Yutkundum, sana kızsamda boştu o an. Alışmış mıydım ? Bilmiyorum. En büyük acı kavramının tadına varınca insan diğer tatları algılamıyor mu yüreği ?
Dün umut ettim yıllar sonra, masalı uyuttum, saçlarını okşadım, şarkı söyledim sessizce başucunda, kalktım sigaramı alıp balkona çıktım, sana yazdım. Sana bağırsamda sanki sen parmaklarını dudağımın üzerine gezdirecek gibiydin, sevdiğim kadını hatırladım, elini tuttuğu o şerefsizi ve kucağındaki meleği hatırladım, dizginleyemedim kendimi kaldırdım kafamı gökyüzüne seni hayal ettim, bana bu kadar iyi davranan kimse olmamıştı, yıllar sonra gözyaşlarımdan öptün sen. Tam salacakken kendimi, " çık balkona, bağır" dedin , ne dediysen yaptım, hatta bugün patlıcan yemeğini de yaptım ben.
Şimdi ne yüzle yazarım sana, ben seni kırmamak için yazdığım şeyi 50 defa okuyorum, virgül falan koyuyorum güzel anla diye. Ben gitmem senden, ama sevdiğin biri varken de benim senin hayatında olmam da anlamsız, yanlış, o adama haksızlık.. ben burdan da düşünürüm seni, uzaktan izlerim.. bana iyilik yapanın ben 40 yıl kölesi olurum. Sen iyi ol, ne istersen yaparım. Geriye kalan her şey boş...
