32 hafta olmuş istanbul'a taşınalı ve bu mesleğe başlayalı.
ben artık birşeyler söyleme ihtiyacı hissediyorum.
32 hafta boyunca sabahtan akşama kadar insanların dertlerini dinlemekten, mutsuz insanlar görmekten, empati kurmaya çalışmaktan, medet bekleyen gözlerle bakıldığı zaman omzuma çöken yükten, çözüm önerileri bulmaya çalışmaktan, önerilerim kabul görmeyince ya da işe yaramayınca ümitsizliğe kapılmamak için kendimi zorlamaya çalışmaktan, zor vakalar karşısında hissettiğim yetersizlikten, insanların yüzlerini, davranışlarındaki üstü örtülü anlamları okumaya çalışmaktan, analiz etmekten, akşamları eve gelip uyuyup yemek yeyip müzik dinleyerek günü bitirmekten, okuduğum kitaplardan, kendimle ilgili verdiğim uğraştan, her ürkmüş bir çocuk gördüğümde kendi geçmişimle ilgili yaşadığım flashback'lerden, kendi geçmişimi daha iyi okuyabildikçe daha çok canımın yanmasından, yalnızlığımın perçinlenmesinden, sürekli tetikte olmaktan, davranışlarımı kontrol etmekten, sevilmemiş olmaktan, sevmemiş olmaktan, siktiğimin hornetinde konuşmaktan;
