yıllardır ismini duyduğum ama kendisini bir türlü bulup da izleyemediğim benimle yaşıt bir şener şen klasiği. ta ki geçen haftaya kadar...
filmin başındaki müzeyyen senar'lı rüya atmosferi ve müzeyyen ablanın harika sesi size de rüya gördürüyor. daha sonrasında şener abi'nin muhsin bey'i oynamayıp adeta muhsin bey olması insanı filme bağlayan en önemli etken oluyor.
ali nazik'in filmin en başından itibaren yansıtılan saflığı, filmin sonunda muthiş bir değişime uğraması uğur yücel'in güzel oyunculuğuyla ete kana bürünüyor.
filmin sonrası biraz klasik. yeniye ve yozlaşmaya karşı muıhsin bey'in tek başına mücadele vermesi ve sonunda da yeninin kazanması. ayrıca yalnızlık... öyle bir yalnızlık ki çiçeklerle konuşturur insanı.
film nasıl rüya ile başlıyorsa yine rüya sahnesiyle bitiyor. sizi de maalesef 1,5 saatlik bir rüyadan uyandırıyo bu film.
