şu hayatta en zor dönemlerden biridir bence.
o ilk bir ay her telefon sesine o diye koşmak,
rehbere kayıtlı olmayan numaraları kayıtlı olanlardan daha çok sevmek,
her "nasılmış?" diye sorulduğunda daha "iyiymiş" bile demeden hıçkırarak ağlamaya başlamak,
elinin sürekli telefona gitmesi ama çalmayacağını bilmen ve daha bir sürü şey.
normalde olsa saat sabah 05.00 da biri arayıp "nasılsın?" dese küfrederek kapatacağın telefonları bu sefer "çok şükür" diye açarsın. o bölünen uykudan sonra uyunan uyku en rahat en huzurlu uykun olur.
