gerçek hayatın iğrençliklerin tiksinip bir adım geriye çekilmek; yalnızlığa sarılmaktır... zira hayat pisletmiştir herşeyi ve herkesi; saf ve temiz hiçbir şey bırakmamıştır...
ölemeyecek kadar korkak, yaşayammıyacak kadar da güçsüzse insan tek kaçış yolu kendi dünyasını yaratıp o dünyanın içinde boğuşmaktır zamanla. bazen kendi yarattığı dünyanın penceresinden dışarı bakar ve izler boğazına kadar pisliğe batmış insanları midesi bulana bulana. aynı anda dışarıdakilerde kıs kıs gülmektedir pencerenin başındaki bu silik silüete. kazanan kimdir orası bilinmez. zaten bu hayatta zamandan başka bir kazananın daha olup olmadığı da şüphelidir...
