Kendimden kaçabilmeyi ne kadar da isterdim. Öyle bir imkanım olsaydı eğer arkama bile bakmazdım. ‘Kendiniz olun diye vurgulanan her saniye kendin olmaktan duyduğun ağırlık.’ Hayatımın her dönüm noktasını oluşturacak anılarım yaşanma zamanı geldiğinde koşarak kaçmak isterdim. O ilk dayak yediğin an. Otobüste başını yaslayıp tezer özlü okurken içinde volkanlar patladığı o an. Yemek masasında tek başına yemek yiyip bir yandan hüngür hüngür ağladığın o an. Senin bahsettiğin ama kimsenin sikinde olmayan o anlar. Keşke günlüğüme not düştüğüm her sayfayı yakarak kurtulunsaydı. Oysa tekrar tekrar okuyup bela okumaktan başka neye yarıyor sözcükler. O hep sığındığım sözcükler, benliğimden başka kimseyi çıkaramaz deliğinden. Çünkü ben, hep başkalarının istediği gibi olmaya mahkum, kendinden kaçmaya o kadar istekli, o kadar her gün başka biri olarak uyanmayı dileyen.
