sutyen kopçasını açmak için bir sürü entari açılmış olmasına karşın (ara: sutyen kopcasi acmak) ne yazık ki fazlaca ve hattâ hiç ilgi görmeyen eylem. oysa o da bir eylem, bir fiil, bilfiil. onu da insan yapıyor. evet, insann! insan elinden çıkma her şeye şapka çıkartmalı dostlar. işte, sutyen kopçası takmak da böyle, hepimizin saygı duyması gereken, önünde ceketini iliklemesi icab eden değerli bir icra'âttir. düşününüz, bakın bakın, şöyle düşününüz: her sabah o kadar çok sutyen kopçası takılmasaydı, sutyen kopçası açma zevkine kavuşabilecek miydiniz?
ya işte böyle. aslında "sutyen kopçası takmaya ağıt" da yazılmalı. her gün, herrr gün kocasına sutyen kopçası açma zevkini versin diye, ya da zevk vermese de o pratiği tekrar takrar antrene etmesine imkân sağlasın diye sutyenini kopçalayan, ruhumu parçalayan kadınlara, kadın'adır ağıtım.
ah siz erkekler! şey, biz erkekler! bizim zorumuz nedir ki? her gün kalktığımızda pantolonumuzu geçirir, can yücel'in dediği gibi, malafatımızı ya sağa ya sola koruz en fazla, başkaca da bir sorunumuz yoktur. oysa kadın öyle mi? o kadın ki, her gün gardrobundan giyeceği elbisesine göre sutyen seçip, onu çıkartıp, sonra memelerine yerleştirip, peşinden de kolunu kırma pahasına dirseklerini ters çevirmek suretiyle kollarını arkaya atıp, kopçanın iki tarafta ayrı ayrı duran modüllerini bir yerde, tek yürekte, tek espasta buluşturmaya çabalar. kadınım!
ne olur, sabahları kalktığımızda onun sutyen kopçasını takmasına yardım ediversek? düşünelim, daha kesin dün gece gelip sırtımızı keselemiştir ki banyo keyfimiz kaçmasın. sonra, aynı sırtı kaşır da o kadın. yapmayacağı iyilik, vermeyeceği keyif, sunmayacağı lezzet yoktur. bütün bunlara karşın bir sutyen kopçasını takmayı niye esirgiyoruz ki?
işte bu yüzden, bugün burada haykırıyorum, duy sesimi dünyalı, uyan her nerede yaşatıyor ve yaşatılıyorsan: sutyen kopçalarını takalım, takmayanları uyaralım.
