Çoğu insanın sabredemeyip bıraktığı eylemdir. Bizde günlük tutma işi çok yanlış anlatılmış ya da anlaşılmıştır.
Genelde sevgili günlük bugün sabah kalktımla başlayan bik bik biklerle gelişme bölümü yazılan asla gerçek hislerin yazılamadığı çünkü özele saygısı olmayan ebeveynlere sahip olan insancıkların kendince anı biriktirdiği bir defterden ibarettir. Ilkokul 3'e kadar bu tip günlük tutumu normaldir de akıl baliğ oldukça eylem günlüklerinden duygu günlüklerine geçmeye başlamalı insan.
Aslında bu duygu günlüğü kendiliğinden gelişen bir durumdur zaten. Bir yaştan sonra o gün ne yiyip ne içtiğin değil senin fikirlerin, neler hissettiğin ve duyguların önem kazanmaya başlar.
Başlangıç seviyesinde kendince felsefeye giriş cümleleri kullanırsın. Hatta bunların çoğunu farkında olmadan yaparsın. Bilinenin aksine insan yazdıkça kalemi sivrilir, körelmez.
Bahsettiğim şeyler edebi yazılar değil. Günlük işte ileride yalnızca senin açıp okuyacağın yalnızca seni anlatan ve senin anlayacağın şeyler.
tabi gerçekten günlüğüne dürüst davranabiliyorsan geçerli tüm bunlar.
Lise 1'den beri düzenli günlük tutarım. Aşağı yukarı 7 sene falan demek bu da. Daha önceleri de tuttum ancak uzun uzun ara verdiğim için onları saymıyorum.
O dönem günlük yazmayı bırakmamın sebebi geriye dönüp okuyunca okuduklarıma acayip üzülmemdi. Çok kalın ve dolu dolu çok güzel bir günlüğümü can havliyle yakmıştım sırf bu yüzden. Insanın acıları ya da yaptığı hataların ısıtıp ısıtıp önüne konması tabi kimsenin işine gelmiyor çoğu zaman. Ancak şu an it gibi pişmanım yaktığıma hani yüklü bir paraya geri getirilmesi mümkün olsa veririm o parayı.o kadar pişmanım.çokça yazıdır, şarkı sözüdür imha ettim zamanında. Her şeye çare var da mallığa merhem bulunamadı daha. Neyse.
Tabi ful kötü anıları yazmaktan da kaynaklanıyor bu yakıp yıkmaların sebebi. Şimdiki yazdıklarımda fıkradan hallice nice şeyler var. Iste insanin kendindeki evrilme aşamaları bunlar hep.
günlük tutmanın avantajı dezavantajlarına göre daha çok. Bazen bilinçaltında dönen ancak dillendiremediklerini bu şekilde akıtıp rahatlıyorsun. Ya da şeytanınla tanışıyorsun kimi zaman. Insanın kendini ölçüp biçtiği, kendini ve hislerini tanımasında fevkalade faydası var. Açıp baktıkça şaşırıyorsun kendine. Dert ettiğin şeylere. Bir köşesine yazmışım:" şu an dert ettiğim şeyler inşallah ileride gülerek anlatacağım anılara dönüşür." Diye.
tabi her derdin akibeti öyle olmuyor ama çoğu öyle olur umarım.
işte böyle böyle daha çok yazsak aslında kendimizi oraya buraya, korkusuzca ve dürüstçe şu an sokakta volta atan manyakların yarısı kaybolurdu belki de. O antidepresanlar tedavülden kalkardı belki. Kendi kendimizin psikoloğu olur, kendi içimizde hasta olur sonra iyileşirdik.
Insanoğlu daha sağlıklı olurdu.
Kimi günlük der yazar, kimi başka bir şey der.ne derse desin yazmak herkese iyi geliyor.
