en kötüsü de şu ki mesela gazete yazılarını okuyoruz anneler, babalar gününde. köşe yazarı; ben annemi babamı kaybettim ama eğer sizinkiler yaşıyorsa ne olur değerini bilin, gidin onlara sarılın, onları öpün şimdi diyor. işte ben o esnada gidip de öpemiyorum. başka zaman öperim, sevgimi gösteririm diyorum.
bir de belli yaştan sonra anne babaya sarılmak istesem de çok uzun sarılamıyorum ama içimden daha çok sarılmak geliyor. aile bireyleri hayatta olanlar inanıyorum ki her zaman aileleri yanında diye sevgilerini pek gösteremiyordur. ama aile bireyleri rahmetli olanlar keşke sarılabilseydim şimdi diyordur. hakikaten onları kaybetmeden sarılmak, sevdiğimizi söylemek lazım ama çoğumuz yapamıyoruz bunu. belki de devamlı yanımızda kalacaklarını düşünmemizden kaynaklanıyor bu durum.
