Normale dönmeyi beklemek. Akşam yeşilköy sahili'nde dolanırken yaşının en fazla 15-16 olduğunu düşündüğüm iki kız iki erkekten oluşan gençler bankta oturmuşlar, biz de önlerinden geçiyorduk, konuşmalarına şahit oldum; çocuklardan birisi ağdalı ağdalı iç geçire geçire, facebook'ta tek başına çekilmiş olduğu fotoğrafını paylaştığında en fazla 50-60 "layk" aldığından dem vuruyordu, baya baya içli içli sanki cebinde parası yokmuş, ailesinden birisinin rahatsızlığı varmış, ya da birisi işini kaybetmiş gibi anlatıyordu arkadaşına. Biz de o zamanlar belki böyle büyük çaplı düşünmüyorduk ama derdimiz böyle sikimsonik şeyler değildi herhalde ne bileyim. Yanımda nişanlıma, çocuğun derdniden bahsederken, " bırak yaa çocuklar işte, senin derdin de onlara saçma gelir." Deyip kapattı mevzuyu. Yok kardeşim normal değil bu olaylar vallahi bak. Başbakanı kim bu ülkenin diye sorsan, "twitter hesabı yoksa bilmem abi." Der ama sıpa. Evet maaile ülkecek gencinden yaşlısına normale dönmeyi bekliyorum, özlüyorum o kaostan uzak, insanların daha huzurlu olduğu, gençlerin "feyizbuk" muhabbetinden fazlasını, erkeklerin "dam döt meme" muhabbetinden fazlasını yapabildiği, bayanların bilmemne güzellik salonunun instagram daki hesabında paylaştığı ya da zayıflama adı altında milleti düdükleyen bilmemne sapı püakülünden fazlasını konuştuğu günleri.
Bir de trafik var bu ülkede. O sıçtığımın akıllı telefonunu da bari yolda giderken bırak elinden amk. Adamı dinden çıkartırsınız, whatsapp tan birisine yazacaksın ya da seyir halindeyken facebook'ta dünürünün fotoğrafını beğeneceksin diye, senin barzo hareketlerine maruz kalmak zorunda değiliz. Tali yoldan, sağına soluna bakınmadan, prostattan tuvalete yetişemeyen dayının aniden çükünü çıkardığı dayı gibi çıkarsan ana yola, "hay senin tekerini toynağını.." Diye kulaklarını çınlatırlar. Şurada iki seneye kadar acil konuşmak için telefonunu kullananlar dışında millet kullanmazdı telefon melefon elinde arabayı. Bunun da normalini özlüyorum. Gayet basit her şeyin standart olması gerektiği gibi olması.
