Uzun süredir yaptığım eylemdir. Yeryüzünde sizi anlayan insan kalmadığında istemsiz bir hale dönüşür bu eylem. ilk başlarda kasıtlı yaparsınız kendinizi çekersiniz, derdinizi kimse bilsin istemezsiniz veya anlatmak istemezsiniz. Sonra bakarsınız anlatsanızda bir şey değişmiyor, anlattıklarınız hep havada kalıyor içimde yaşamak en iyisi dersiniz.
insanlar mı bizi anlamıyor yoksa biz mi kendimizi anlatamıyoruz. Ya da gerçekten önemli değil mi bizim yaşadıklarımız. Hep Düşünürüm ama asla içinden çıkamam. Şunu söyleyebilirim ki sizi sizden başka kimse anlayamaz. Anlıyorum diyen yalan söylüyodur. Net.
Ama bazen insan o kadar dolup taşıyo ki o an anlatacaklarınızı anlamayacaklarını bile bile anlatıyorsunuz. Kısa süreli bir rahatlama hissediyorsunuz ama sonra o da geçiyor. Yani siz yine anlamadığınız la kalıyorsunuz. Peki şimdi, derdimize mi yanmalıyız yoksa bizi yine kimsenin anlamadığına mı? Bu da bir cevapsız soru benim için. Bir sigara daha yakın ve derdinizi içinizde yaşamaya devam edin her bir de yüzünüzden gülücük eksik olmasın bir derdin mi var diyenlere o soruyu sordurmayın yoksa yine anlanmayacaksınız.
