Savrulup gidiyor ömür dediğin... "Sözüm vardı Hasret'e. Albüm kapağını ben yapacaktım. Olmadı..." diyor Mehmet Abi. Hüznüne Behçet Aysan'ın son şiiri ile devam ediyor ve bitiriyor "sen bu şiiri okurken
ben belki başka bir şehirde
ölürüm.." Elbet tesadüf değil Ezginin Günlüğü'nün en sevdiğim şarkısının bir Behçet Aysan şiiri olması. Bugün, yıllardır dinlediğim bu şarkı beni ilk kez bu kadar kırıyor. Mehmet Abi'nin Sivas'a tanık olmuş gözlerindeki gitmez buğu yüreğime oturuyor, öylece kalıyor.
Çünkü kırgınız. Saçılmış bir nâr gibiyiz. Oysa yaşamak isterdik, yaşamak hissiyatıyla hür olmak isterdik. Elimizden aldılar.
Hiçbir serçenin kanadını kırmadık ama sazımızı kırdılar.
Hiçbir karıncaya hor bakmamıştık oysa ama hor gördüler.
Bir insanın ömrünü neye vermesi gerektiğini öğretenlere, hüznü sözlerine katık edenlere, gül cemâli hakka dönük Zülfikâra yoldaş olanlara, yüreği buruk fakat başı dik yigitlere selâm olsun. "Biz kırıldık, daha da kırılırız. Kimse dokunamaz bizim suçsuzluğumuza."
