40 yapraklık bir defter bitince farkettim yalnızlığı. Defterin bittiğini görünce fark ettim, kiminle dertleştiğimi, kiminle arkadaş olduğumu. Bir sürü arkadaşım var, dostum var ama hiçbiri bi defter değil.
Edit: şaka, şaka. Ben kendim istiyorum yalnızlığı. Sessizlik içinde, odamda hiçbir şeyin derdini düşünmeden yaşamak daha rahat. Bir insan istemeden yalnız olamaz, insan kendisi isterse yalnız olur. Çünkü vardır onunla arkadaş olacak kendi düşünceleri.
10 ay sonra gelen lanet olası edit:
Zamanla birlikte düşüncelerim de değişti tabi. Yalnızlık arkadaşının ya da ortamının olmaması demek değilmiş, yalnızlık depresyondayken derdini anlatacak kimsenin olmaması demekmiş. insan yalnız kalmak istermiş ama bu süreyi uzatmamalıymış. Yoksa iç hesaplaşmaların bir zamandan sonra artıyormuş ve en kötüsü de hayatını bitirmek isteyecek kadar sorunlarının olduğunu farkediyormuşsun.
