Hiç kimseyi sevmemektir aslında. Adalet ve hakkaniyet duygusundan yoksun olmaktır. Milli açıdan düşünüldüğünde düşmana sırf türü insan olduğu için sevgi duymak hainlikten başka bir şey değildir. "Düşmanlıkları unutalım, hepimiz kardeşiz ühühü" yavşaklığı yapmaktır.
Normal olan; sevgi ile nefretin, sempati ile antipatinin, değer verme ile kayıtsızlığın bir arada olmasıdır. Çok sevdiğim, bağrıma bastıkça içime ılık ılık bir şeylerin aktığını hissettiğim insanlar da var; gördüğümde yahudi görmüş hitler'e dönecek kadar nefret ettiklerim de. Samimi ve gerçekçi olan da budur. Romantik, lay lay lom, çiçek-böcek edebiyatından gına geldi.
Özellikle hümanist takılan türklere bir hatırlatma: türk olduğunuzu sizler unutsanız da, düşmanlarınız unutmaz.
