Benim de boyle bir arkadasim var: babam. Canim, her seyim. Dogustan degil, sonradan Yuzde yuz oraninda gormuyor.
Onu rahatsiz eden, gormemekten cok baskasina, baskalarina bagli hareket etmek.
Gormeyen ya da engelli insanlarin duyarliliklari cok. Ornegin, yasadigi yerin cadde ve sokaklarini daha once gittiyse cok iyi bilir. Telefon numaralarinin hepsini hafizasinda tutar.
Sohbet etmeyi cok sever. Ama toplu yemek davetlerine katilmaktan pek hoslanmaz. Cunku tabagina ne konuldugu soylenmez ve eliyle yoklamak zorunda kalir. Bu da diger insanlarin, hayatlarinda ilk defa engelli goruyormuscasina dikkatlerini ceker. Babam her ne kadar gormese de en ufak bir fisiltiyi dahi rahatlikla duyar ve bundan rahatsiz olur.
Elektrik kesintilerinin onun icin bir onemi yoktur. Kapakli ya da kizakli telefon kullanir. Kapagi acildiginda telefon acildigi ya da kapandigi icin. Numaralar aklindadir ama ceviremez.
Bilgisayar ve interneti anlatildigi kadar bilir.
Ona, onlara " sen bilmezsin, sen yapamazsin" hissi vermek onlari derinden yaralar.
Bazen empati kurmak gerekiyor.
