her aklıma geldiğinde beni aşk'a heveslendiren film. engin bayrak'ın gül yapraklarıyla bir başıma şarkısını dinlerken bir uzun "ahhh" da ben çekiyorum aşk acısını yaşamışcasına. tamam çok sevilesi bir insan olmayabilirim ve yahut çok yakışıklı. filmdeki adam gibi güzel şarkılar söyleyecek bir sesimde yok ve gitarda çalamıyorum. yinede gerçek aşkı yaşamak istiyorum.
ha dersiniz ki gerçek aşkı hakedicek ne yaptın? bir zamanlar çok şey yaptım. ama malesef gerçek aşkı yaşayan taraf tek ben olduğum için üzülen taraf oldum. hep aynı şeyi deneyip farklı sonuç almayı beklemek aptallıktır mantığına sahip olduğum için bıraktım bu işleri. tabi kapıyı aralık bıraktım belki girer diye içeri.
beni sevende oldu, gerçekten seven. bana bileklikler, tatlılar yapan. ama ben sevemedim bir türlü. çok çabaladım ama sevemedim işte. beni gerçekten seveni kaybettim. lanet gönüle laf geçirilmiyor işte. ismail yk'nın dediği gibi; beni beğeneni ben beğenmem, benim beğendiğim ise beni beğenmez.
zaten iki insanın birbirini sevmesi %8 ihtimal derler. bana denk gelmedi o ihtimal bir türlü. yinede ben bakıcam sağıma, soluma, önüme, arkama. aşk bu. hangi yönden geliceği belli olmaz. hiç aşık olmıcak gibi hayatımı kurup, her an aşık olacakmış gibi hazırlıklı olucam.
bu yazı içimi dökmek gibi bir şey oldu ama bana bu yazıyı yazdırmayı düşündüren film incir reçelidir ve gerekten çok mükemmeldir. beni ağlatmayı başarmıştır. zaten duygusal bir insanım. çok çaba göstermesine gerek yok. bir filmde kolaylıkla ağlayabilirim.
