üzerinde yaşayan insan denen canlıların korumaya özen göstermeleri ve bu konuda türlü türlü atraksiyonlara girmelerini tebessümle karşıladığım gezegen.
bu duyarlı kesim güçlü ve fütursuz olanının mahvettiği doğayı korumak için kendini yırtıyor. diyor ki onu korumalıyız, plastik atmamalıyız, benzin yakmamalıyız, ağaçları, bitkileri, nehirleri, hayvanları korumalı, dengeyi bozmamalıyız. doğadaki dengenin korunması için "biz, insan" olarak yardımcı olmalıyız.
arka planda çalışan mekanizma diyor ki: dünyanın ve doğanın bize ihtiyacı var!
halbuki bu gezegen en kötü durumda üzerindeki tüm canlılarla birlikte yok olur. sonra yeniden doğar.
"biz, insanın" ise doğanın dengesine, gezegenin sağlığına ihtiyacımız var. zayıf olan biziz. milyonlarca pet şişe attık diye bu gezegene bişi olmaz. ha dengesini bozarız, güzelliğini bozarız ama sonunda biz ölür gideriz. gezegen de bizi içine alır, kendine gübre yapar ve yeni canlılar için temel taş olarak kullanır. aynı otobanda asfalttan fışkırmış bir dal bitki gövdesi gibi.
neyse kısacası kibir kötüdür. doğanın insanın korumasına ihtiyacı yoktur. insanın doğayı korumaya ihtiaycı vardır.
