doğada ne varsa insanda da var hatta doğada fazlası var-ı görür. yolunu yatağını değiştiren nehirler benzeri insanlar olduğunu, ve onların belki kendilerinin bile farketmediği büyük denizlere okyanuslara akma isteğini hisseder. şifa veren ve zehirleyen bitki türlerinin insan türlerine benzerliğini, doğadaki kendiliğinden işleyişle kendi hayatında gördüğü hırs, ego, kıskançlık, kültür, gelenek görenek diye dayatılan ve yaşarken çok da anormal gelmeyen şeyler üzerinde ne kadar saçmalamış, ne setler çekmiş olduğunu farkeder. hayatında güneşin kaç kez doğduğunu ve battığını, kaç yağmurunun neyi temizlediğini, hangi polenin hangi vasıtayla zigot mitoz embriyo aşamasına gelişindeki işleyişi,* kaç yanlış karşılaşmanın gök gürültüsünü, kaç kez yenilenmek için yaprak döktüğünü, kaç nadasın, tarla yakmanın taze filizini önceden öngörebildiğini düşünür. unutur sonra mayasının muhabbet olduğunu. ama doğadaki insan; düşünür.
