uçurtmalardan,mesela özgürlüklerini kısıtlayan ipleri koparmak onlar için hüsran olabilir,belkide maviye yakın olmalarını hissettirir.yükseldikçe bıraktıkları gölgelerin küçüldüğünü,fakat ne kadar uzakta olsa bir gölgesi olduğunu bilir.ayın dünyadaki hakimi gibi.küçük ama parlak.insanlar gibi.uzaklaştıkça gerideki gölgeleri gibidir.bu gidişler.elif şafağın uçurtmalar kitabında söylediği gibi;en sevdiği renk mor olan kadın,en sevdiği kelime "asi,en sevdiği oyun incitmek beni, hıncı, çocukluktan kalma bir yara izi gibi...işte uzaklaştıkça sever insan gittikçe anlamlaşır hüzünleri,.tavrı yok, gülümsemesi inceden,değişken hallerine hayran,tutarız iplerinden .birgün gidenlerinde, rüzgar sonrası eve geri dönüşü gibi...
