renkli baskı düzlüklere doğru gidiyoruz,gözümüz kapalı.yıllarca sahnedeki çivi jacklara inat minörleri hep sevdim.iyiki varsın domajör,varlığın minörleri unutturmuyor..ben onuda çok sevdim uyuturken okuduğum masallarda.sonra uyurdu.sonra ben...onu çok sevdim ben...roger waters sahneye çıplak ayakla çıkarken,chris martin konser sonrası evine yürüyerek dönüyorsa,kurt cobain üzerindeki yıllanmış hırkasını çıkarmazken,leonard cohen titrek elleriyle hala gitarını eksik etmiyorsa kucağından.Düşünmeliyiz manga manga.dumanlı dumanlı,model"lemeye gerek yok,yüksek sadakakatsizlik yapmaya ne hacet,tavan yapmışız arkadaşım tavan.doldurmuşuz önümüzdeki elli yılın cilvesini.ona çok şarkılar yazdım ben.şiirler yazdım,mızıka çalardım...ve bizim oralar çok yalnızdır,unutmaya yüz tutmuş,kendini her kime teslim etmiş ise hep bekleyen bir kumrunun ve hep beklenen bir yolun dargınıdır, gelincikler,düzlükler ve plastik arabam.yavuz çetin haklıydı...gökova sahilinde bağıra bağıra ona aşık olduğumu söylerdim.sonra gözlerim kapanır.Bodrum...hergece ona bruschettalar yapardım.sonrası" abim evin tek çocuğu..."canım yanıyor durduramıyorum.kendimi çaydanlığın altına baktıgımda ilyas salmana benzer silüet gibi görüyorum..ve şu sıralar sahanda yumurtanın sarısını patlatacak cesarete bile sahip değilim.keşke sadece piyano çalsaydım diğerlerinin bir önemi de kalmadı. bir gün herkesin coldplayı anlaması umuduyla.
