Yazıma başlamadan önce tüm sevdiklerimden ve beni sevenlerden özür dilemek istiyorum.
Bazı zamanlar buraya gelip ne kadar da yalnız olduğumu yazmak geçiyor aklımdan. Sonra en yakın arkadaşım ve sevgilim aklıma geliyor, yazmaktan vazgeçiyorum. Üzülürler, bana darılırlar diye. Evet, belki nicel anlamda yalnız değilim ama duygusal olarak da tam, tamamlanmış hissetmiyorum.
Tahammül duvarımın katmanları ozon tabakası gibi inceldi de inceldi. En ufak bir olayda aşırı tepki veriyorum. Zaten ya çok sessizim ya da bağırıyorum. Bazen de sessiz bağırıyorum: Duyun beni! Görün beni! Duyumsayın beni! Anlayın beni!
Yok gibiyim. Hiç var olmamış gibiyim. "Kaybettim ben galiba ya."
Yine de varlıklarıyla kalbimin bir köşesinde benimle olan sevgili Elif'e ve Hakan'a her şey için çok teşekkür ederim.
