içinde bulunduğum durumdur. bir insana nasıl bu kadar alıştım, bağlandım, sevdim anlayabilmiş değilim. sadece yanında olmak varlığını bilmek bile yeter ya hani huzur verir insana, o huzurdan o kadar mahrumum ki içimi parçalıyor resmen. fotoğraflara bakmak anıları düşünmek yetmez oldu. sarıldığımız anları hayal edip yastığa sarılmak göz yaşlarını tutamamak nedir.. resmen işkence.
