Bazen durup hayatimi dusunuyorum.hayatimi derken daha 23 yasindayim.ama ne biliyim hic mutlu olamadim ki ben.belki de suc bendedir.oyle sevgi dolu bir ailede buyumedim annem babam beni sever ama daha cok maddi ihtiyaclari karsilamalari kendilerine gore yeterli gibi.aska gelince uzun zamandir birak aski kimseden hoslanmadim bile.hoslandiklarini belli edenleri de tabir i caizse elimin tersiyle ittim.unv de bir adamdan cok hoslanmistim hatta asik oldugumu dusunmustum ama olmadi daha dogrusu olup olamayacagini konusamadik bile.sonra ben bir tuhaf insan oldum.kendimi cezalandirdim sanirim cunku kendimi suclamaktan bir turlu vazgecemiyordum hatami biliyordum,korkakligimi da.zaten ayri dunyalarin insani oldugumuz o kadar belliydi ki o da anlamisti.ne zordu o zamanlar beynimle kalbimin savasinin arasinda kalmak beni cok yipratti.oyle boyle atlattim iste artik hayatima bkmaya calisiyorum.gecen gun liseden arkadasimla bulustuk o bu hikayeyi bilmiyor.alakasiz bir anda bana dedi ki sen onceden gulunce gozlerinin ici parlardi.sana bakan mutsuz da olsa gulumserdi.gozunun isigi gitmis.gozlerinin arkasinda aci var senin anlat dedi anlatmadim tabi ki hem niye anlatayim ki ya uzulecek ya da lisedeyken herkesin olmak icin pesinde kostugu kizin durumuna aciyacakti.birinin bana merhametine,acimasina asla izon vermedim hep o gururlu kizdim ben belki de bu yizden kaybettim ama olsun.ben kalbine sozunu gecirmis insanim istesem neler yaparim kim bilir..
