sıkıştığını hissettiğinde, sevdiklerin, yaşadıkların ve dört duvar üzerine üzerine geldiğinde, sorumluluklar gereğinden fazlalaştığında yapılması gereken eylem.
nerelere gideyim bilmiyorum ama kaçmak istiyorum ben. tanımadığım yabancı şehirlerde dilencilik yapsam diyorum. bu en kötü senaryodur sanırım herkes için. tanıdığım herkesten kaçsam nasıl olur diye soruyorum kendime.
gerçekçi düşünmek istemiyorum artık. dün tamamen gerçekçi düşünebilirken bugün hiç düşünemiyorum mesela. üzerimdeki baskılar sebebiyle hayatım berbat bir şekilde ilerliyor. "şimdi ne olacak", "yarın ne olacak", "geleceğim ne olacak","ya olmazsa","olabilir mi" gibi soruları kendime sormaktan sıyırmak üzereyim.
çıkıp kuğulu park'ta kuğuları ve ördekleri izleyesim var. sonra diyorum ki "ne gerek var, yarın yine nasıl olsa aynı olacak". seğmenler'e gidip çimlerde kitap okuyasım var. sonra diyorum ki "nasıl olsa her şey bitti, neden mutlu olmaya çalışayım ki bu çok acınılası bir şey".
resmen hayat enerjim sömürüldü. yapabilecek sadece iki şeyim kaldı. biri her şeyi tamamen bırakıp kaçmak, diğeri birilerini üzerimdeki fazlaca sorumluluğu almaları için ikna etmeye çalışmak. hala tamamıyla pes etmediğim için şimdilik ikinci seçenek daha ağır basıyor. umarım o birileri bana olumlu bir şekilde yanaşır da ilk seçeneği hayata geçirmek zorunda kalmam.
