Hepinize teker teker veda etmenin zor ve acı verici olduğunu biliyorum. Hepinizin yanlış olduğunun farkındayım. Hayatımın hatalarla dolu olduğunu ve kendimi "evet, ben onlarla barıştım!" diye kandırdığımı görüyorum. Ağırsınız, dizlerimi titretecek kadar. Ama üzülüyorum arkanızdan bakarken. Özlüyorum. Pişmanlıklarım oluyor. Yoruluyorum. Daha önemli şeyler var diyorum. Bir yanım ne yapacağına karar ver derken diğer yanım denemeden bilemezsin diyor. Doğru olan bir tanedir ancak herkes erişemez. Doğru ortada, ben neredeyim?
