usanmadan yaptığım bitmek bilmeyen hatalarımdan dolayı içime gark eden duygu.. artık yaptığım da yapmadığım da pişman ediyor, çünkü her şeyim yanlış.. kırdığım kalplerin haddi hesabı yok ve o kadar acizim ki hep beni sevenlerin ve bana zarar veremeyeceklerin, gücümün yettiği kişilerin kalbini kırıyorum.. bunlar hep benim bencilliğimden, ben-merkezciliğimden kaynaklanıyor. ben galiba ruhen rahatsızım. yaşamımdaki cansızları korumak adına yaşamımdaki canlıları üzdüm; bu korumacılık dünyayı bana yaşanmaz kılıyor. her şeyi kafama takıyorum; en ufak şeyleri bile kafamın içinde büyütüp kendi kendimi yiyorum. o kadar acizim ki karşımdakine zarar veremiyorsam kendime zarar veriyorum. kendimi bu dünyaya ait hissetmiyorum!..
