Çok enteresan bir hikayem vardır bu konuda sizler ile paylaşmak isterim.
Şimdi şöyle oluyor yıl 1951 efsane şairimiz Nazım Hikmet RAN bugünkü rusya'ya o zaman ki sovyetler birliğine kaçmak için Trabzon'a gelmiş Bolu'dan gelen Nazım'ın tek amacı bir tekne ile beraber Karadeniz üzerinden Sovyetlere geçebilmekti. Neyse hoca bunu için Sürmene'de bir arkadaşı ile buluşur çok iyi tanımadığı bir arkadaşıymış bu. Arkadaşının adı eğer yanlış hatırlamıyorsam Yusuf olması gerekiyor ki değilse de ben hatırladığım gibi Yusuf diyeceğim rahmetliye.
Neyse Yusuf emice ile beraber benim adaş planlar yaptıktan sonra küçük bir balıkçı teknesi ile denizde yol almaya başlamışlar. Amaçları karadan fazla uzaklaşmadan Yusuf emicenin Batumdaki bir tanıdığına ulaşıp adaşın Sovyetler topraklarına ayak basmasını sağlamaktı nitekim de başarmışlar. Yusuf emiceden rivayet edilir ki o gün sanki Karadeniz Nazım gitmesin diye daha bir hırçın daha bir öfke doluymuş. Bir ara bizim Yusuf emmi korkmuş başaramayacaklar diye ama Nazım'ın gözlerine bakınca bütün korkusu yok olmuş ve çok etkilenmiş.
Artık Nazım'ın o kararlılığını gören Yusuf emminin hayatında gördüğü feyz aldığı ve hiç unutamayacağı tek insan olmuş Nazım. Tabi yıl 1991 olaydan tam kırk yıl sonra Yusuf emminin hikayesini oğlu dillendirirken bizim baba bunu duyar sonra gidip detaylı bir şekilde öğrenmek için Yusuf emminin oğlu ile konuşur ve o gün karar verir bir oğlum daha olursa adını Nazım koyacağım bende fazla bekletmeden teşrif etmişim dünyaya ve ismim Nazım oluvermiş.
Vesselam hikaye güzel ve doğru lakin ismimin Nazım olmasının nedeni bu değil çok sıradan bir hikaye olan dedemin adı olduğu için Nazım olmuş.
