Sessizligi sevmem ben. Ne zaman sessizlik olsa dinlemeye baslarim kendimi sonrasinda da icin icin yemeye. Yataga yatip uykumun gelmesini bekledigim o kucucuk zamani da sevmem ben, her gozumu kapattigimda baska bir hikayenin yine huzunlu tarafinda bulurum kendimi cunku. Buyumek belki de bu yuzden sancili bi eylem, cocukken hayalgucunle kurdugun minik dunyanin acili hikayelere yerini birakmasindan belki. Annem kucukken beni uyutmak icin peri gelicek nur ruyanda ne istersin diyerek uyuturdu ve her uyandigimda ben o perinin geldigine inanarak yanimda bi hediye bulurdum. Uyumak guzeldi kucukken, simdiyse sadece bir kacis, siginma belki de birkac saatligine.. Inanmayi birakirsan bu hayatta kaybediyorsun. Inanclar onemli. Ne olursa olsun bir seye inan, bu hayata baglayan tek bir inancin da olsa varsin olsun elinde. Gokkusagina inan, yagmura inan, istersen pamuk sekerine inan, ama inan. Hic olmadi kendine inan be. Sende olmayan seni sen yapandir, unutma. Ben bu gece o perinin gelicegine inandiricam kendimi cocuklugum belki de o peridedir. Belki bu sefer de hediye olarak cocuklugumu verir? Vermez mi? Olsun biz inanalim vermese de hic yoktan bir seye inandik be deriz, hadi selametle.
