ne kadar aşınmış da olsa bir millet hayatının yaşandığı zamanlara özlem duyan kafadır.
bir şimdiki halimize bakalım bir de bundan 20 yıl önceki halimize. yaşadığımız yerlerden başlayalım mesela.
ay sonunu getiremeyen memur da, hâli vakti yerinde olan esnaf da, zengin yaşlılar da aynı apartmanda aynı mahallede otururdu. o veya bu şekilde bunların çocukları birlikte oynarlar, birlikte büyürlerdi. inanmayanlar kapıcılar kralına baksın. emekli, durumu iyi bir asker, zengin yaşlı bir amca, durumu pek de iyi olmayan bir memur ailesi aynı binada değiller mi?
peki ya şimdi?
şimdi elimizde şehirlerin merkezine gömülen, gömüldükçe oranın sakinlerini vebalılar gibi şehrin dışına atan, otomobili olmayanların, "zengin" olamayanların yaşaymadığı toplu konutlarımız var.
bırakın da özlem duyalım şeker kardeşim. bırakın insanlar özlem duysunlar. daha şerefli oldukları, maddiyata daha az önem verdikleri, komşularını seçmedikleri, zengin-fakir ayrımının bu denli artmadığı günlere özlem duysunlar. belki bir gün yitirdiklerini bulurlar.
