ben başlayayım. aslında kadınlar yazmamın sebebi bu hayatta gerçekten sevdim dediğim 2 kız olmuştur. ben ikincisini anlatıyım. çünkü ilk biraz çocukcaydı.
adı gamzenurdu. tam bir ev hanımı gibi kızdı. efendi, mütevazı, edebli, utangaç yani tam evlenilecek bir kızdı. en hovarda zamanlarımı yaşadığım zamanda "evlenicem ben bu kızla" bana dedirten bir kızdı. hani liseliler derya 2 hafta sonra ayrılır, benimki öyle değildi. gayet aklım başımdaydı. aşk sarhoşluğunu saymazsam. bu kızla aylarca arkadaş gibi konuştuk ki zaten bana hep arkadaş gibi yaklaşıyordu ama ben her fırsatta niyetimi belli ediyordum ki oda beni seviyordu biliyordum. bence yeni bir aşka hazır değildi veya korkuyordu. neden korkmasın ki? aşka atılmak akıl işimidir?
ben bir kızı seversem yanımdayken elbisesini bile görmem yüzüne bakmaktan. benim için boynundan aşası yok hükmündedir. elleri hariç. sanki bana elleri ve bana bakan bir yüzü yeter gibidir. şöyle bir örnek veriyim. kız benim evime geldi ve biz karşılıklı oturduk muhabbet ettik. ailemin resimlerini filan gösterdim. yan yana bile fazla oturmadık. aklıma hiç cinsel bir şey gelmedi. seviyordum sonuçta. saf aşıktım.
bir yılı devirdikten sonra artık yaktım gemileri ve kıza bütün niyetimi isteğimi anlattım. ama malesef olaylar istediğim gibi gelişmedi. "ben seni arkadaşım gibi görüyorum" gibi içimi acıtan laflar etti. ama emin olun onla kurduğumuz hayalleri iki arkadaş kurmaz. saf aşık olan ben attım köprüleri ve "benim arkadaşa ihtiyacım yok" dedim. ve derin bir unutma sürecine girdim. ama malesef baraşamadım. muhabbeti selamı sabahı kesmeme rağmen bu kız hala bayramı, seyranı, kurbanı, kandili bahane ederek durmadan mesaj atar ve kendini bana hatırlatarak bana eziyet eder.
zaten insan unutmak için sevmez derler. zaten beyniminde onu unutmaya pek niyeti yok. ah gamzenur. beni biraz sevseydin üstünü ben tamamlardım.
