bu kitabi okuyunca anladim ki neden dostoyevski sorunlu hayatinda cok basarili olmamis rahat yasamamis yasamak istememis bir adam.
cunku arayisi biterdi. o rahatta pesine dusecegi bir sey kalmazdi.
tespitlerle ilerliyor kitap. bu medeni dediginiz devrin insanlari daha cok kan dokuyor ve bundan zevk aliyor.
insan nabkordur. erdemsiz.
insana ne verirsen ver. istedigini yapmak ister.
ne kadar dogru. bilgiliyiz kulturluyuz diye bile insanlar bizi guzel gorsun istiyoruz. oysa gormuyorlar. biz kendimizi cok sey biliyoruz diye onlardan degerli goruyoruz. sonra ise onlar gibi umarsiz bos yasayan olmak istiyoruz.
hayaller kuruyor. hatta ask hayalleri ve onla tatmin oluyor.
kendinden guclu kaba saba bir subayla kavga istiyor. ne guzel anlatmis yav.
aslinda dostoyevski bu kitapta kendini anlatmis gibi dursada.
ulan cogumuz boyleyiz boylesiniz diyor.
evlilik hakkindaki fikirleride cok iyi dogru.
uzun uzun yazilirda okumayanlar icin yazmayalim simdi okusunlar icinde ne var merak edip.
