kimi yazarın, imam maturidi'nin de dikkatini çeken "o bizi affeder mantığı"nı gündeme getirerek, önemli bir katkı yaptığı mevzudur.
maalesef ama maalesef durum böyle... evet, şimdi dindarlar çeşit çeşit ayetleri, hadisleri sıralayarak affedilmenin o kadar da kolay olmadığını iddia edebilirler. keza, biz de bir çok ayet ve hadisi gündeme getirerek, kolay olduğunu söyleyebiliriz. başka bir mevzuda ise söz konusu taraflar birbirlerinin bu konudaki tezlerini ödünç alıp, yine birbirlerine girişebilirler. ne var ki aramızda hakemlik yapmaya kalkan kişi, sağlam mantığıyla meşhur olan uzay yolu karakteri mr. spock olsa bile, nasreddin hoca gibi, iki tarafa da "sen de haklısın" demekten başka bir şey gelmez elinden..
dolayısıyla dinin gerçekte ne dediğini bir kenara bırakıp (zira oldukça belirsizdir), fiiliyatta ne olduğuna bakalım... evet, inançlı insanların bir çoğu "o bizi affeder" mantığıyla hareket ediyorlar.
durumları babalarının karşısındaki çocukların durumuna benziyor. çocukların neyin ne olduğunu anlaması, anlasa bile anlık arzularından vazgeçip, kurallara uyması ancak büyüdükçe olur. yanlış olduğunu, babalarının kızacağını bilseler bile "o beni affeder" diyerek, yapacağından geri kalmaz çoğu zaman... bazen de "aklileştirme" denilen psikolojik yöntemle, suçlarına olmadık bahaneler bulur, buldukları bahaneye kendileri de samimiyetle inanırlar. kimi zaman ise babalarına şirinlik yaparak suçlarını affettirmeye çalışırlar...
bana göre din insanların kısmen çocuk kalmalarına sebep oluyor. ilk bakışta "başkasına hesap vermek zorunda olmak", "kendisine hesap vermek zorunda olmaktan" daha caydırıcı bir şey gibi görünebilir ama gerçekte durum tam tersidir. (bkz: herkesin din dersi 5 bu kadar hırsız nereden çıktı).
