önce bir telefon gelir. bir arkadaşınız canınızdan bile çok sevdiğiniz arkadaşınızın öldüğünü haber verir. inanmazsınız. nasıl olur? arkadaşınız güçlüdür. birşey olmaz ona diye düşünürsünüz. arayana önlenemez bir nefret duyulur. sonra içinizde şüphe oluşur. eliniz telefona gidemez. annenize verirsiniz ve evin numarasını çevirir. annenin içerden " ay yavrum" sesi gelir. ve anlarsınız. artık çok geçtir. üzerinizde ne olduğuna bakmadan kendinizi evden dışarı atarsınız. doğru arkadaşınızın evine doğru gidersiniz. apartmana adımınızı attığınızda, merdivenlerden çıkarken yazın nasılda şen şakrak gezdiğinizi hatırlarsınız. eve adımınızı attığınızda, arkadaşınızın annesi boynunuza sarılır ve ben hiç iyi bir anne değilim. kurtaramadım kızımı feryatları tüm evi doldurur. gerçeği öğrenirsiniz. o lanet olasıca şohpenden sızan gaz nedeniyle ölmüştür arkadaşınız. bunu yakıştıramazsınız arkadaşınıza. evden çıkarken son kez merdivenlere ellerinizi süre süre inersiniz. çünkü o da daha bir kaç saat önce değmişti ellerini oraya. eve kendinizi zor atarsınız. kalp krizi geçirdiğini zannedersin. ama bu kalp krizi değildir, acıdır, çaresizliktir. eve gelince ağlamaktan şişen gözlerinizle tekrar tekrar resmini okşarsınız ve annenizin getirdiği ilaçla gözlerinizi o lanet güne kaparsınız.
