Bazen çok mutsuz olduğumu, çok şanssız olduğumu düşünüyorum. niye böyle bir hayatım olduğunu sorguluyorum. varsa, allah'a beni niye yarattın diye yakarıyorum. ama sonra benden daha kötü durumda olan insanlar aklıma geliyor. geçenlerde evin orda ki manavın karşısında çöpte çocuklarına yemek arayan, manavın çürümüş, ezilmiş meyvelerini toplayan bir adam gördüm. o an kendimden utandım. ağlayacak gibi oldum bir an.hayatta peşinden koştuğum şeylerin, istediğim arzuladığım şeylerin ne kadar manasız olduğunu fark ettim.
hayatın size sunmuş olduğu şeylere çemkirmeyin hiç bir zaman. en kötüsü başını koyacağınız bir yuvanız iyi ya da kötü size bakan bir aileniz var. size değer veren insanlar var. karnınız doyuyor. şükretmesini bilmeliyiz. öğrenmeliyiz.
