hatırladıkça unutmak istediğim süreci hatırlatan kayıptır.
ev sakinlerinin rutin bir kontrole gidermişçesine dedeyi götürdükleri hastaneden, hüngür hüngür ağlamaklı dönmesi, evin kapısının çalınması ve kapının açılmasıyla anne-teyze-büyükannenin ağladıklarının görülmesi, annenin "oğlum deden kansermiş.." demesi, iki yıl süren çetin mücadele, yurtdışında tedavi/bitkisel ilaçlar...gibi elden gelen her şeyin yapılmasına rağmen dedenin günden güne gözlerimizin önünde eriyip gitmesi, geceleri annenin ağlamaklı sesinin duyulması, bir sabah saat 5'e doğru evde kuranı kerim seslerinin işitilmesi ve salona geçilince herkesin orada olduğunun ve dedenin artık can vermek üzere olduğunun görülmesi, bu satırların yazarının yaşının küçük olması nedeniyle bir diğer odaya götürülmesi, bir süre sonra acı gerçeğin vuku bulması. özledim seni sinirli adam.
