yaklaşık 1 yıldır içimden tekrar ettiğim bir haykırış. üstelik ne kahramanımız kadar şanslı ne de onun kadar şımarığım.
içeri girdiğimde karşılaştığım soğuk mutfakla, dişim ağrıdığında gece ağlayacak bir omuz olmadan, küçükken top oynayıp üşüttüğümde yediğim azarlar yokken, senin yerine taşın biriyle konuşurken üstelik sessiz, her götüm sıkıştığında yüzün yerine istanbulun gökyüzüne bakarken üstelik gri, ve o cılız evladın o çok istediğin şekilde takım elbise giyerken üstelik tombullaşıp penguene dönen, aynı zamanda hayat karşısında iyice cılızlaşan evladınken...
idare edemem anne, idare edemem.
