geçen gün hastanedeyken acı içinde kıvrandığım sırada düşündüğüm gerçeklik. o an etrafımdaki insanlara aldırış etmeden altıncı serumumu yediğim sırada ayakkabılarımı çıkarıp karnıma doğru çektim ve acımın geçmesini bekledim. işte o sırada "şimdi ölsem nasıl olurdu ki?" diye düşünmeye başladım. inanın o an cidden ölseydim "tamam, hadi gidelim." diyecek haldeydim ve huzurluydum. çünkü o acının panzehiri bir şekilde olmalıydı ve bunlardan biri de ister istemez ölüm düşüncesiydi.
yedinci serumumu yedikten sonra acım geçmeye başladı ve çok tatlı bir uykudan uyanmış oldum. yanımda 30-35 yaşlarında bir adam vardı ve annesi de baş ucunda oturuyordu. kendime geldiğimde ve acım hafiflediğinde birileriyle konuşma ihtiyacı hissetmiştim ve onunla konuştum. bana heyecanlı bir şekilde yaşadıklarını anlatırken bir yandan da yanımda benden başka kimsenin olmadığı geldi aklıma. sanırım ölümden korkmama düşüncesi bir yandan bu yüzden de gelmişti aklıma.
daha sonra bir karı koca ile tanıştım ki bana sanki oğullarıymışım gibi davrandılar. arada bir kontrole geliyorlardı yanıma. "seni evine bırakacağız bak ha bizi gör çıkınca" diyorlardı. bu tanımadığım insanlar yalnızlığımı unutturmuşlardı bana ve kendime tamamen gelip ayağa kalktığımda her şey normalde dönmüştü ve o hastaneden bir an önce kaçmak istiyordum, sıcak evime gidip uzanmak istiyordum. ölüm korkusu mu? tabii ki düşüncesinden eser bile kalmamıştı.
