uzun zamandır kendisine karşı duyarsız olduğum yok oluştu. bu duyarsızlık sevdiklerimin ölüm ihtimaline karşı değil, kendi ölüm ihtimaline karşıydı.
ölümle ilgili bi söz vardır; ben varken o yoktur, o gelince de ben olmayacağım. bugün şirkete gelirken, onun gelip benim gitmeme çok az kalmıştı. kıl payıyla karşılaşamadık. şöyle ki, sol tarafımızdan gelen otobüse çok iyi geçirmemize rağmen yolcuların sadece ikisi ağır yaralandı. şoförün kaşı açıldı ama bilinci yerindeydi. ve ölüme karşı istediğiniz kadar duyarsız olun, nefesini ensenizde hissettiğiniz an kendinizi değil ama sevdiklerinizi düşünür oluyorsunuz istemsiz bir şekilde.
ölümle ilgili en büyük yanılgı kişinin başına geldiği sanrısıdır aslında. halbuki bu doğru değildir. ölüm kişinin başına gelmez, geride kalan herkesin başına gelir. ölüm, geride kalanlar için hayatın derdini sikeyim butonudur. aslında ne zaman ölürsün biliyor musun? nefes alamadığında değil. kalbin atmayı bıraktığında da değil. üzerine toprak serdikleri zaman da değil. sen yerin altında yatarken, çok sevdiğiniz o kız başkasıyla birlikte olduğunda, onu da seni öptüğü gibi öptüğünde, ona da sana sarıldığı gibi sarıldığında ölürsün. arada akıllarına geldiğinde dudaklarında bir buruk tebessüm de olsan arkadaşların senin yokluğunu bile hatırlamadan gülüp eğlenmeye devam ettiklerinde ölürsün. annen baban bile unutur seni bir gün. günlük rutinlerini devam ettirmeye başlarlar, seni hesaba katmadan. sensiz. işte o zaman ölürsün. sen yoksun, herkes devam eder, etmeli, doğru olan da bu zaten. ölüm hayatın sonu değil, sonucudur demiş birisi.
