ailemize biz evlenmicez, ölene kadar sizle yaşıcaz derken, abim 1 ayda evlilik kARarı aldı.şaka maka evleniyor galiba, gelin olmuş gidiyorsun modundayım. sanki ben abiyim de, kardeşimi evlendiriyor gibi hissediyorum. kazık kadar boyuna ve yasına rağmen evin problemli ve şımarık çocuğu olan onu, en küçüğü olmama rağmen sürekli ben idare ettim, ben onun şımarıklıklarıyla uğraştım ve şimdi o yeni bir hayat kurmaya, aile babası olmaya hazırlanıyor ama bu bana oldukça komik geliyor. çünkü biz hiç büyümemişiz, hep çocuk kalmısız gibi.bir türlü ciddi olamıyorum, sürekli gülüyorum, dalga geçiyorum ama birbirimizi yediğimiz çekirdek aileye bir üye daha katılıyor. babam ısrarla kavgacı olmayı ve küfrü bırakmam gerektiğini, kızla konusup iyi anlasmam gerektiğini söylüyor ama nitekim ben görümceyim, ne istersem onu yaparım. bir de buna ek olarak evde tam benim parmağıma göre pırlanta bir tek taş var ama benim değil, asıl trajedi bu bence. zaman zaman aileye yeni biri katılacağı için kıskanclıktan catladıgım dogru ama sanırım evden ayrılana kadar inanamayacağım bu duruma.
